مصاحبه با سحر زکریا بازیگر سریال قهوه تلخ

نکته جالب توجه درباره او، این که هرچند بیشتر ایفا‌گر نقش‌های طنز است، اما آدمی بسیار جدی است این را ما در مدت گفت‌وگو با او متوجه شدیم که کاملاً در کار‌ها و برخورد‌هایش بسیار جدی است…

شما اغلب در کار‌های طنز حضور داشته‌اید تا در کار‌های جدی، آیا شما این حوزه را برای بازی انتخاب کرده یا از سوی کارگردانان انتخاب می‌شوید؟
من از سال ۷۲ که بازیگری را انتخاب کردم، بیشتر کار‌های جدی انجام داده‌ام، اما بعد از مجموعه «پاورچین» اغلب کار‌های طنز به من پیشنهاد شد و شاید به این خاطر است که بیشتر کار‌های طنز من دیده شده است. من بیشتر دوست دارم در کار جدی ظاهر شوم، اما فکر می‌کنم دوست داشتن بازیگر ملاک نیست؛ چون بعد از اتمام کاری که تصویر‌برداری آن به پایان رسیده است، بیکار می‌مانی و مجبور می‌شویم کار‌هایی انجام دهیم که به انتخاب خودمان نیست.

دلیل این بیکاری مقطعی بازیگران که جزئی از مشکلات کاری آنها هم محسوب می‌شود چیست؟
شاید به دلیل عدم امنیت شغلی بازیگران است و اینکه هیچ پشتوانه‌ای هم برای آن‌ها بسیار آسان شده است. تهیه‌کنندگان نیز به سراغ بازیگران تازه‌کار می‌روند تا دستمزد کمتری به آنها بدهند.

در مجموعه‌های تلویزیونی، بازیگرانی را می‌بینیم که برای اولین با در نقشی دیده می‌شوند. به هر حال، این برای بازیگرانی که سابقه کاری بسیاری دارند، اتفاق خوبی نیست. دلیل بعدی این است که کارگردانان علاقه‌ای به ریسک کردن ندارند و اغلب اینطور فکر می‌کنند که یک بازیگر طنز همیشه باید در همین حوزه فعالیت کند، در صورتی که در هیچ جای دنیا این اتفاق نمی‌افتد.

با توجه به اینکه شما در کار‌های طنز بسیاری حضور داشته‌اید. جایگاه کار‌های طنز و همچنین بازیگران این عرصه را در شرایط فعلی چطور ارزیابی می‌کنید؟
البته خود را بازیگر طنز نمی‌دانم ولی فکر می‌کنم کار‌های طنز در سینما و تلویزیون به هجو سردرگمی می‌شود و نمی‌داند آیا بخندد یا خیر؟! به نظر من در شرایط فعلی، ‌کار‌های طنز خوبی شاهد نیستیم. البته ما بازیگران طنز خوبی داریم، اما فکر می‌کنم از سوی دست‌اندرکاران به آنها کم‌لطفی می‌شود. من می‌توانم به جرأت بگویم اگر همین بازیگران بخواهند کار جدی کنند از بسیاری از بازیگران جدی بهتر کار می‌کنند. کارگردانان دوست دارند بازیگران طنز همیشه در آثار طنز باقی بمانند و فکر می‌کنم با بازی بازیگران جدی در حوزه طنز مخالف هستند.

شما در این مدت کمتر در تلویزیون دیده شده‌اید و اگر هم در مجموعه‌ای حضور داشته‌اید با مهران مدیری بوده است، دلیل اینکه اغلب در کار‌های این کارگردان حاضر می‌شوید، چیست؟
من بیشتر در این چند سال کار سینمایی و تله‌فیلم انجام داده‌ام و اگر کار در مجموعه طنز باشد، ترجیح می دهم با مهران مدیری کار کنم، چون او شناخت خوبی نسبت به کار طنز دارد و کار‌های وی با دیگر کار‌های طنز متفاوت است. به نظرم، ایشان یک رتبه از دیگر دوستان این حوزه بالاتر است.

در هفته‌ای که گذشت تله‌فیلم «رفیق فابریک» با بازی شما از شبکه تهران پخش شد که در نقشی محوری در آن بازی کردید، البته این تله‌فیلم نیز دورنمایه طنز داشت…
نقش من در این تله‌فیلم طنز نبود و در آن شخصیتی جدی را بازی می‌کردم و جزو کار‌های طنز من محسوب نمی‌شود . وقتی فیلمنامه این کار به دست من رسید، همزمان سر دو کار دیگر هم بودم و ترجیح می‌دادم، اگر کار سومی داشته باشم نقشم صحنه‌های کمتری را داشته باشد. در این تله‌فیلم برای اولین بار با دیگر دوستان بازیگر که بیشتر در حوزه طنز فعالیت کرده‌اند، هم بازی بودم.

شما قبل از شروع گفت‌وگو از دغدغه‌های این روز‌هایتان و مشکلاتی که معمولاً بازیگران با آنها روبه‌رو هستند، سخن گفتید. به نظرتان چرا بیشتر هنرمندان با مشکلاتی از این دست روبه‌رو می‌شوند؟ آیا این مشکلات فقط متعلق به گروهی از هنرمندان است.
فکر می‌کنم اغلب دوستان بازیگر این مشکلات را داشته باشند؛ مثلاً اغلب آن‌ها نگران آینده کاری خود هستند. ما حقوق ثابت نداریم و نمی‌دانیم تا چه زمانی این مسئله ادامه دارد. به نظر من کار خوب دیگر وجود ندارد و یا اگر هم وجود دارد، بسیار کم است. زمانی بود که مجموعه‌ها و کار‌های بسیار خوبی شاهد بودیم، اما در حال حاضر این‌طور نیست.

من این نگرانی را دارم که باید چند کار را نپذیریم تا منتظر شوم یک کار خوب به من پیشنهاد شود و این به معنای این است که مقاطعی که گاهی نیز طولانی می‌شود، مجبور هستم بیکار بمانیم. حتی بازیگر مجبور است نقشی را که دوست ندارد، بازی کند. این مسائل یک فشار کاری روی بازیگران می‌آورد و آن‌ها هم مجبور می‌شوند که این فشار را متحمل شوند و تمام این مسائل انرژی کار را از ما می‌گیرد. در حال حاضر بازیگر به معنای واقعی وجود ندارد و آدم‌های جدید می‌آیند و بازیگر می‌شوند و بعد تبدیل می‌شوند به یک سوپر‌استار و این، تلاش مرا کمرنگ ‌تر می‌کند.

این مسائل موجب می‌شود که ناخودآگاه بعد از ۱۸ سال، روحیه و انرژی‌‌ام را از دست بدهم. اینکه می‌بینم هیچ‌کس از عوامل برای کار خود تلاش نمی‌کنند، مرا آزرده‌خاطر می‌کند. شاید به خودم بگویم پس نتیجه این همه تلاش من چیست؟! در برخی موارد ذوق و شوق کاری خود را از دست می‌دهم. با همه این حرف‌ها، من به حرفه‌ام علاقه‌مند هستم و امیدوارم که روزی همه این مشکلات برطرف شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: